A LECTURA DE A NEVE INTERMINABLE
O martes 8 de marzo en sesión
“xantar + sobremesa” os membros do club de lectura de 3º ESO reunímonos para partillar impresións
sobre a lectura de A neve interminable. Falamos sobre a xénese da obra, que ten moito que ver co acontecido
na noite máis produtiva da literatura
universal de terror, hai case douscentos anos, no mes de xuño de 1816, na casa
suíza de Lord Byron e John Polidori, que tiñan como convidados a Mary Shelley e
Percy B. Shelley.
Sabedes por que? Pois porque a finais do 1815 entrou
en erupción un volcán en Indonesia e a explosión foi de tal magnitude que ao
cabo duns cantos meses Europa quedou cuberta polas cinzas, sumida na escaseza
de luz e nun frío moi intenso (seica en Hungría nevou vermello debido ás
partículas dun mineral que ficaron suspendidas no aire!). Ese ano deu en
chamarse o “Ano sen verán” e foi nunha das súas noites escuras e frías na que
os escritores antes citados propuxeron o reto de escribiren relatos de terror
para combater o aburrimento. Así naceu, nada máis e nada menos, o Frankenstein de Mary Shelley; á súa vez,
Polidori escribiu o relato “Vampiro”, que posteriormente serviu de inspiración
a Bram Stoker para crear Drácula. Aí é nada!
Por que vos contamos isto? Pois porque
o noso xenial Agustín Fernández Paz trasladou o acontecido ese verán na casa de
Byron a un recóndito hostal dunha aldea afastada da Fonsagrada, onde
situou cinco guionistas recluídos para
crearen o guión dunha serie de terror. Esa reclusión, que ao principio é
voluntaria, convértese en obrigada cando unha nevarada que semella non rematar
nunca os deixa illados do resto do mundo. E é nesa inesperada situación na que
van xurdir os diferentes relatos de cada un deles, relatos terroríficos
inseridos na terrorífica historia principal que parece encamiñarse cara a un
tráxico desenlace…
A principal diferenza entre o
acontecido nese verán de 1816 e o que pasa na novela de Agustín Fernández Paz é
que, mentres a erupción do volcán no primeiro caso semella obedecer a causas
naturais, a intensa nevarada que non cesa na Fonsagrada preséntasenos como
consecuencia do devastador CAMBIO CLIMÁTICO. Por vez primeira o noso benquerido escritor
introduce un medo máis… Crible?
Real? E somos nós, lectores e lectoras, os que temos a última
palabra para decidirmos qué é o que verdadeiramente máis nos asusta.
Para
concluír a nosa xuntanza traballamos, co
visionado dalgúns filmes e curtas, os medos: reais, psicolóxicos, paranormais… Velaquí vos
deixamos algún dos vídeos traballados.
Opinade,
opinade: QUE DÁ MÁIS MEDO?
Agora, ó momento, da mais medo o do boneco pero a longo prazo o problema que mais asusta e o do quentamento global. O medo ó boneco vai desaparecer pero o que tamento global non.
ResponderEliminarO curto que máis medo me da é MAN-HUMANO, porque mostra moi ben como cambiou todo dende que o home chagou á terra: a medida que pasa o vídeo, pódese ver que nos apropiamos de todo sen pensar en ninguén mais, e seguímolo facendo. Pero máis alá dos curtos, o que máis me asusta é o que poida pasar como non lle demos freno ó comportamento egoista dos humanos.
ResponderEliminarA min deume máis medo, medo as dos bonecos asustando xa que a min esas cousas danme moito medo, pero aínda así é máis perigoso o que está a acontecer no planeta respecto ao quentamento global ca un medo psicolóxico. Además o que está acontecer no noso planeta é realmente triste xa que o estamos escarallando e non nos damos conta.
ResponderEliminarA primeira vista o que dá máis medo é o boneco, pero cando te pos a pensar daste conta do que realmentente está ocorrendo no noso planeta e por conseguinte o que dá máis medo é a mala acción das personas en canto ó que se refire ó planeta.
ResponderEliminar